İçindekiler:
Kuşkusuz, tüm zamanların en popüler ve tanınabilir dizel lokomotiflerinden biri olan EMD F birimleri evli tarzı ve çok yönlülük, güç ve güvenilirlik. Buharlı lokomotiflerin raylara ve dizellere hükmettiği bir zamanda gelenler, rolleri destekleme görevine çekildiler.
1939’da ilk FT’den başlayarak ve 1960’da son FL9’da ilerleyen F serisi lokomotifler çok benzer bir görünüme sahipti. Hepsinin en dikkat çeken kısmı "boğa köpek" burun profili idi. Bu aynı cephe daha sonraki ve daha büyük E modellerinde kullanılmıştır - E7, E8 ve E9. Bugün, 1940'larda olduğu gibi bugün demiryolu ve model demiryolu üreticileri arasında popüler olan bir yüz.
Çoğu F birimi modeli için kablosuz güçlendirici ya da "B birimi" mevcuttu. Farklı demiryolları onları inşa ettikleri şekilde farklı şekillerde eşleştirdiler, çünkü her tren için özel olarak tasarlandı.
Bu güç esnekliği ve mekanik işletme verimliliğiyle birlikte yük ve yolcu trenlerini taşımada çok yönlülüğün yanı sıra, bu dizellerin yerini alacağı buharlı lokomotiflerle karşılaştırıldığında, demiryolu için çarpıcı bir operasyonel potansiyel sundu.
Özellikle EMD'nin GP serisi olan yeni lokomotif tasarımları 1950'lerde F birimlerinin yerini almaya başlarken, lokomotifler rayları 1970'lerde iyi dolaştırmaya devam etti. Günümüzde onlarca müze ve turistik demiryollarında, yöneticilerin kendi yürütme treni kullanımları için demiryolları tarafından tutulan birkaç kişi korunmaktadır.
İlk bakışta hepsi aynı görünse de, F modellerinin her birinin tarihteki yeri vardır. Aşağıdaki lokomotif profillerinin her biri daha ayrıntılı bir tarihçeye, ilk önce motorları satın alan demiryollarının bir listesini ve ana ölçeklerin her birinde yapılmış olan bilinen modellerin bir listesini içerir. (Ve bazıları için çok uzun bir liste!)
FT
Her şeyi başlatan lokomotif, FT Electro Motive Corporation'ın General Motors tarafından satın alınmasını (EMC EMD olduğunda) öncülüğünü yaptı. ABBA göstericiler, Amerika Birleşik Devletleri'ni gezdi ve sadece bir lokomotif işini yapabileceklerini kanıtladı. ayrıca herhangi bir demiryolu üzerindeki hemen hemen her lokomotif işini yapabilirdi. Bir lokomotif hattının başlangıcından daha fazlaydı, bir devrimin başlangıcıydı.
F3
İkinci Dünya Savaşı sonrasında, üretim F3 modeline geçti. “F” aslen “Freight” için duruyordu ancak motordaki gelişmelerle 1400 beygir gücünde olduğu gibi “Fourteen” anlamına geliyordu. Bu değer tek bir ünite için değil, her biri kendi beygir gücünde dizel motorlu eşleştirilmiş AB seti içindi.
F7
F7, F birimi modellerinin en çok satanıydı. Beygir gücü her iki lokomotif için 1500'e yükseldi. Maine'den Kaliforniya'ya, F7 bir nesil boyunca yük ve yolcu treni ile karşı karşıya kaldı.
F9
1954'te F9'da üretime başlayan zamana göre, EMD GP7'leri ile çoktan başarı sağlamıştır. Yine de, eski "kapalı vagon", 1750 beygir gücüne bir kez daha terfi ettirildi ve hala ana hat gücü için pazarda bulunan demiryollarına biraz stille satıldı.
FP7 / FP9
Dahili olarak F7 ve F9'a benzer şekilde, FP modelleri yolcu servisi için bir buhar jeneratörü içermekteydi. Bunlar diğer F ünitelerinde de opsiyonlar olsa da, FP modelleri ayrıca yakıt kapasitesinden ödün vermeden kazan için su tankını yerleştirmek için biraz daha uzun bir çerçeveye sahipti. Tüm FP modelleri A birimleri idi. Bununla birlikte, herhangi bir modelin B birimleriyle eşleştirilebilirler.
Yolcu servisi için pazarlanmış olmasına rağmen, FP lokomotifleri aynı şekilde yük trenleri ile başa çıkabildi.
FL9
F birimlerinin en son ve en benzersiz olan FL9, Grand Central Terminali içindeki ve dışındaki benzersiz banliyö hizmetleri için özel bir üründü. Konvansiyonel bir dizel-elektrik olarak çalışabilen veya üçüncü bir raydan elektrik toplayabilen lokomotifler, uzun tünelden New York'a güvenle girebilir.
FL9 benzersiz bir 5 akslı tasarıma sahipti ve tipik F'den daha uzundu. 1960'ta F ünitesi üretiminin sonunu işaret ettiler ve tarih ve korumadaki yerlerini koruyarak ABD'deki düzenli hizmette sonunculardı.